Vorige week liet Jelte Nieuwenhuis, fulltime acquisitiemonster van Atlas Contact en parttime echtgenoot, de lezers van Boekblad weten dat het leven van een succesredacteur niet altijd over rozen gaat: ‘Onlangs heb ik in korte tijd drie professionele blauwtjes gelopen.’ Propria Cures vraagt zich af hoe professioneel die blauwtjes precies waren, en nodigde Jelte uit om een Hollandsch Dagboek bij te houden.
Maandag
De jacht is begonnen. Het is half tien en ik zit op de facebookpagina van een Write Now-finaliste. In een fotoalbum uit 2011, om precies te zijn. Zelfs aan de foto waarop ze in een kort broekje aan een klimrek hangt kan ik zien dat het om een aanstormend literair talent gaat. De tijd is rijp om haar een contract aan te bieden, maar mijn mentor Sander Blom zit op de wc. Sinds mijn functioneringsgesprek van vorige week moet ik van de baas eerst met hem overleggen bij het maken van dit soort beslissingen. Een motie van wantrouwen! Ik zal haar vast een privébericht sturen dat het contract onderweg is. Als we op die ouwe schijtjood moeten wachten zit dit deerntje straks bij Mai Spijkers.
Dinsdag
Helemaal blij met alle mooie recensies van Fuzzie. Heb alles lekker integraal overgenomen op Twitter. Geweldig medium! Wel jammer dat jongens als Ouariachi en Pefko er ook op zitten, maar daar hebben ze een heel mooi knopje voor uitgevonden: hij heet unfollow en is speciaal bedoeld voor iedereen die mijn posts geen hartjes geeft. Geef Jelte hartjes en je hebt niets te vrezen. Kijk naar Toine Donk! Vond ik eerst een ja, hoe zal ik het eens zeggen, lul, maar nu hij mijn account steeds vaker weet te vinden ben ik toch milder over hem gaan denken. Heb trouwens superveel zin in de boekpresentatie vanavond. Ben even vergeten van wie het boek is, maar het wordt sowieso ziek. Er komt een dj en er zijn gin-tonics. Mijn leven is één lange, aaneengesloten boekpresentatie. Deze boy is living la vida loca!
Woensdag
Slecht geslapen vannacht, de Write Now-finaliste reageerde niet op mijn voorstel om onze facebookberichtenwisseling in boekvorm uit te geven. Pas om half zes kreeg ik een berichtje terug: ‘HAHA! GEFOPT! X Sander’ stond er. Dat hele facebookprofiel was dus een hoax! Fucking Sander Blom! Die foto’s leken zo echt. Werd toen ik aankwam op kantoor keihard uitgelachen. Moest toegeven nooit een tekst van haar te hebben gelezen. Wat een blamage. Ben benieuwd wie dat dan wel echt was, op die foto’s. Misschien kunnen we haar wel een contract aanbieden.
Donderdag
Lekker de hele dag naar de prinsesjes gekeken. Amalia is niet zo best opgedroogd, maar met die Alexia gaat het nog wel wat worden. Over een paar jaar maar eens voorzichtig peilen of Hare Koninklijke Hoogheid geïnteresseerd is om haar memoires op te tekenen. En die jongste wil ik ook wel hebben. Andere mensen verzamelen op een dag als vandaag serviesgoed, ik verzamel debutanten. Ieder zijn ding. Ik denk nu eenmaal graag vooruit. Kijk, dat kind van Jet Steinz en Peter Buwalda bijvoorbeeld, daar heb ik alvast de rechten van gekocht. Nu maar hopen dat het een meisje wordt, haha.
Vrijdag
Beetje door de kweekvijver van DeFusie gezwommen. Zo nu en dan kwam ik een aardig gupje tegen.
Vooral meisjes kunnen zulke prachtige zinnetjes formuleren. Daar kan ik dan echt van genieten. Ik
heb de mooiste baan van de wereld! Ook vaktechnisch hou ik van de uitdaging. Redigeren is een kunst die ik geleerd heb door naar Russische romans te kijken. Daar kun je zo de helft uit halen. Die boekjes van Dostojevski staan vol met decadente, onnodige frivoliteiten. Nee, neem dan iemand uit mijn eigen fonds, bijvoorbeeld een Niña Weijers. Die komt tenminste direct to the point!
Zaterdag
Literatuur is mooi, maar haalt het vaak niet bij installatiekunst. Zo sick vind ik dat. Gisteravond was ik bij een opening in een galerie in de Baarsjes. Na afloop vertelde de kunstenares me dat ze een hypermodern sprookje had proberen te construeren en onze perceptie wilde doen wankelen. Dat was precies wat ik ervoer toen ik naar de twee dode kalkoenen die aan een glazen galg hingen keek. De televisie op de grond liet beelden zien van een vrouw die slagroom tussen haar schaamlippen spoot. Choquerend! Ik moest er even over nadenken, twitteren misschien zelfs, en liep naar de wc voor wat rust en een nakkie sos. Op de terugweg kwam ik een meisje tegen dat ik eerder had gezien. Ik legde haar uit wat de betekenis van de videobeelden was, maar toen ik na een kwartier net tot de bodem van de zaak kwam zei ze dat ik aan mansplaining deed. Ik legde haar uit dat ze de verkeerde de definitie van mansplaining hanteerde, maar toen kreeg ik een gin-tonic in mijn gezicht. Pruillip!
Zondag
Ik ben nog steeds in de war! Ik, een mansplainer? Ik heb nog wel een essaybundel van feministen uitgegeven, en ze zaten er allemaal in hoor: Wiegertje Postma, Simone van Saarloos, Hadjar fucking Benmiloud, de hele bende. Vrouwen schrijven niet met hun tieten. Wel jammer. Ook jammer dat er maar driehonderd exemplaren van verkocht zijn, maar ik gaf het uit voor de goede zaak. Zo ben ik. En nu zou deze jongen niet weten wat feminisme is? Ik zou kwaad zijn als ik er niet zo onzeker van zou worden. Misschien kan Ellen Deckwitz me troosten.
Pak iets scherps en doe mee aan de PC ONTHOOFTPRIJSVRAAG.