‘Waar haat is, is leven’ schreef Remco Campert eens. Waar hij dat schreef weet ik niet meer. Dat vermelden ze er dan helaas weer niet bij op citaten.nl. Maar wel weet ik dat hij het ergens voor 2007 moet hebben neergepend. In dat jaar werd Wim de Jong namelijk columnist van de Volkskrant. En we weten allemaal dat er na lezing van Wim de Jong nog een vorm van bestaan mogelijk is, maar dat je dat een echt ‘leven’ niet meer kan noemen.
Het was begin september. Welke kater het was kan ik me niet meer precies herinneren. Wel kan ik me nog levendig voor de geest halen dat het in mijn kamer tergend warm was en ik zin had in een makreel met mayonaise. Ik beval de poedel van mijn huisgenote de krant te pakken. Hij weigerde. Sleepte me vervolgens met al mijn krachten zelf naar de voordeur, bukte, pakte de krant van de mat, en liet me na deze onderneming weer terug in bed rollen. Het was een zaterdag zoals alle andere zaterdagen, toen ik las dat mevrouw De Jong, meneer De Jong verlaten had. Een gevoel van euforie overspoelde me. Eindelijk gerechtigheid.
Wim de Jong is een heel zielige man. Althans zo doet hij zich voor in zijn columns. Eigenlijk is hij een man die zich voordoet als een zielige man. Dat maakt hem dan weer een nog zieligere man. Sommige mensen noemen hem een journalist met een scherp observatievermogen die op prangende wijze het gevoelsleven van een man in midlifecrisis blootlegt. Anderen (ik) noemen hem een eikel.
Soms probeer ik me voor te stellen wat de Volkskrant voor ogen had toen ze Wim de Jong, door zichzelf vaak liefkozend ouwe neukbeer genoemd, een column gaven. Na een zeikende vrouw (Sylvia Witteman) dachten ze wellicht dat een zeikende man het ook goed doet. Zeker als hij zichzelf ouwe neukbeer noemt. Van een klein beetje leedvermaak is nog nooit iemand doodgegaan. En ze hadden er nog wel een paar oude neukberen zitten bij de Volkskrant. Ze schoven de ergste van hen naar voren. Et voilá.
Normale mannen die een midlifecrisis hebben kopen een te dure BBQ of boeken een enkeltje Thailand. Wim de Jong niet. Wim schrijft enkel over BBQ’s en enkeltjes Thailand omdat hij denkt dat dat hoort als midlifeman. Normale mannen die een midlifecrisis hebben halen hun motorrijbewijs en gaan er vandoor met hun secretaresse. Wim de Jong niet. Wim de Jong fantaseert enkel over het halen van zijn motorrijbewijs, terwijl zijn vrouw er ondertussen vandoor gaat met de secretaresse. Zou het het ironisch lot zijn dat na zeven jaar zeiken over de midlifecrisis, de midlifecrisis nu wraak op hem neemt? Ik denk dat God bestaat.
Net als je denkt dat je haat niet meer kan groeien, gebeurt het. Wim de Jong was bij Pauw &Witteman uitgenodigd om te komen zeiken over zijn boek Oefenvijftiger, lotgevallen van een midlifeman. ‘Seks is toch een voertuig voor communicatie,’ zei Wim aan tafel tegen Jeroen Pauw. Ik probeerde me seks als voertuig voor te stellen, en zag wel een standje voor me waar de vrouw in een soort kruiwagenhouding zit. ‘Maar zou je daar ook echt grote afstanden mee kunnen afleggen, naar laten we zeggen Rotterdam?’ dacht ik. Toen zei Wim: ‘Ik moet een enkeltje Venus nemen.’ Pauw vatte zijn boek treffend samen. ‘Eigenlijk is het het verslag van een wanhopig leven.’ Iedere goede columnist had hier met ‘ja’ geantwoord. ‘Het is ook slapstick , het is ook humor,’ verdedigde Wim. Vermaakt werden we daarna met een filmpje waar Wim onder het mes genomen werd om zijn cup a te laten verwijderen. Na afloop belt hij mevrouw de Jong om te vragen of zij hem op kan halen. Mevrouw De Jong laat weten dat ze zit te lunchen met haar jonge minnaar. Iedere goede columnist had nooit zoíets gefilmd. Wim de Jong wel.
Over zijn boek, waarin Wim zo veel vragen stelt ging het niet meer aan tafel. Daarom zal ik die voor hem beantwoorden.
‘Ben ik nog aantrekkelijk?’ Nee, Wim!
‘Heb ik alles uit de liefde, het vaderschap, mijn vriendschappen en mijn loopbaan gehaald?’ Ja, Wim!
‘Hoe kan het dat ik er ineens bij wil lopen als een cowboy?’ Omdat je een eikel bent, Wim!
‘En hoe verberg ik mijn groeiende onzekerheid voor al die aantrekkelijke oudere meiden die hopelijk nog snel op mijn pad komen?’ Die meiden zullen niet op jouw pad komen, Wim! En al helemaal niet als je ze meiden noemt!
Afgelopen week bereikte ons het bericht dat mevrouw De Jong terug is. Een nieuwe episode zal aanbreken. Maar het gezeik zal doorgaan. Wim zal ouder worden. Grijzer. Zuurder. Er zullen meer boeken komen. Stomabink, een zestiger op avontuur. En Prostaatvergroting, beslommeringen van een man met rollator. Alles is goed zolang het maar niet meer gefilmd wordt.
Maar ach, waar haat is, is leven. 1-0 voor ome Remco. En dat is precies de reden waarom ik elke zaterdagochtend trouw in bed Volkskrant Magazine opensla en doorblader naar pagina 15. Hoeveel de dood ook bezit van je genomen heeft tijdens de nacht, na het lezen van het woord ‘oefenvijftiger’ voel je het bloed weer langzaam beginnen te stromen. Na het woord ‘strippenkaartseks’ voel je je tenen aanspannen. En aan het eind van de pagina voel je de haat, het leven, weer door je lijf gieren. Nee, een column van Wim de Jong, daar kan geen kop koffie, geen gerookte makreel tegenop.