Ernst-Jan Pfauth
Foto: Frank Ruiter
Hoewel Ernst-Jan eigenlijk geen tijd had om te reflecteren op zijn Amerikaanse werkweek, vond Propria Cures hem toch bereid een dagboek bij te houden over de spannende lanceringscampagne van The Correspondent in Amerika.
‘Ik heb het voornamelijk in de taxi geschreven, onderweg van de ene meetup naar de andere. Een soort meditatie tussen het sparren door!’
Maandag
Good morning New York! Elke ochtend knijp ik mezelf nog even in mijn arm. Vanuit ons appartement in Williamsburg heb ik een geweldig zicht op de skyline. Dat was onze enige harde eis toen we op zoek waren, je wil toch voelen dat je niet in Apeldoorn zit. Iedere dag begint zo met een geweldige energie. Vandaag brengt Carlien de kleine man naar de crèche zodat ik genoeg tijd heb voor een interview met een journalist van de Praktijkvader-podcast. Zo leuk om op deze manier met het vaderschap bezig te kunnen zijn! Ik ga hem uitleggen hoe je de traditionele rolverdeling binnen het gezin het beste kunt doorbreken. Dankbaar! Daarna snel door naar een co-creatiesessie met Momkai. Niet vergeten te vragen of zij het nummer van Arnold Schwarzenegger hebben!
Dinsdag
Gekkenhuis. Net met Rob (Wijnberg, red.) geluncht. Hij is opeens helemaal onzeker over zijn portrettekening in de Tuin op onze site. Ik maar zeggen dat hij echt niet op Voldemort lijkt, maar op een jonge Ralph Fiennes. Kon hij niet waarderen. We krijgen vaak terug dat we bij de Correspondent geen gevoel voor humor hebben. Dat ligt dus niet aan mij. Ik bedenk altijd leuke woordspelingen: zoals “Unbreaking news”. Die heb ik vorig jaar tijdens de heiweek verzonnen. We wisten meteen dat dit op onze Amerikaanse campagnebus moest. Morgen gaan we eindelijk kilometers maken met dat biogas-ding. We gaan bewust campagne voeren op plekken die het ‘normale nieuws’ niet halen. Nieuws vertelt je weliswaar wat er vandaag gebeurt, maar zelden wat er elke dag gebeurt. En dus gaan we naar een failliete steenkoolmijn in Pennsylvania. Dankbaar voor deze kans!
Woensdag
Moedige pogingen gedaan om de omwonenden van de steelkoolmijn een founding membership van The Correspondent aan te smeren. ‘There’s two things I love in this world’, zei één van die rednecks. ‘It’s my gun, and baby Jesus.’ Toch ben ik er juist van overtuigd dat we deze mensen een flinke zetpil tegen de waan van de dag moeten toedienen. Ik zie geen deplorables, ik zie slachtoffers van de Main Stream Media. The heartland is een kerkhof, maar wij gaan er weer een vruchtbare akker van maken. Als die grafbus nu tenminste weer eens een keer gaat rijden. We staan op dit moment langs de kant van de weg tussen de maisvelden. In de wijde omtrek geen dorp te bekennen en al helemaal geen biogaspomp. Rob is al een uur aan het vloeken en bellen. Net trapte hij heel hard tegen het wiel aan. Daarna riep hij ‘kut!’ en hinkte hij de berm in.
Donderdag
Terug in The Big Apple, praise the lord! Voortaan doe ik de lange afstanden alleen nog met een SUV, zei ik net voor de grap tegen Rob. Die werd vervolgens weer kwaad. Het zijn ook de zenuwen, hoor. Rob zit de hele dag alleen maar op zijn iPhone naar De Balk te kijken. Dat krijg je ervan als je aan crowdfunding doet. We hebben nog zeventien dagen om de 2,2 miljoen aan te tikken en zijn nog niet eens op de helft. Had meer van de dochter van Johnny Cash als influencer verwacht. Wat kun je doen? Ik maak zelf steeds een paar tientjes over, maar daar win je de oorlog niet mee. Net voor de derde keer de voicemail van Arnold Schwarzenegger ingebruld. Ben toch maar mooi one handshake away!
Vrijdag
Het mooie van de States is dat je hier ongegeneerd hardop kunt dromen. Waar men in Nederland vraagt ‘hoe ga je dat in godsnaam doen?!’ vraagt men hier ‘gaaf, hoe kan ik je daarbij helpen?!’ De mediastudenten van de New York University waren in het begin trouwens wel superkritisch toen ik een gastcollege over ons plan gaf. ‘Who the hell is Rutger Bregman?’ vroeg een van hen. Op zulke momenten merk je pas hoeveel je in Nederland voor elkaar hebt gekregen. Kun je je voorstellen dat je in Amsterdam zo’n vraag krijgt!? Ik merk dat ik heel dankbaar ben voor alles wat we daar hebben opgebouwd.
Zaterdag
Net bij de New York Times op de koffie geweest! Ook al zit je aan de top van je vak, je bent toch altijd weer jaloers. Ik legde het verschil uit tussen wat wij gaan doen, en wat The Atlantic bijvoorbeeld probeert. Geloof dat de boodschap nog niet helemaal landde. In de taxi kreeg ik een telefoontje van Rob. Hij was weer helemaal aan het hyperventileren omdat Sarah Kendzior nu met een rechtszaak dreigt. Kendzior is een Amerikaanse journalist die eerder een paar kritische stukken over Trump voor ons schreef. Bij de launch van onze Amerikaanse site zijn haar artikelen per ongeluk allemaal verwijderd, waarop die hysterica ons op Twitter publiekelijk probeerde te lynchen. ‘Het was toch een ongelukje?’ zei ik net tegen Rob. Het bleef lang stil. ‘Ja ja’, zei hij wat gehaast. Vraag me af of die sluwe Wijnberg aan de knoppen heeft gezeten.
Zondag
Zondag, papadag. Vandaag duurde papadag wegens omstandigheden een half uur. Heel snel een pot Olvarit aan de junior gevoerd, daarna door naar onze hub. Merk dat ik sinds ik het Dankboek heb gemaakt meer stil sta bij kleine momenten van geluk, hoe kort ook. Ik begin mijn dag nu ook niet meer door al mijn mentions op Twitter te lezen, maar met een korte meditatie. Daarna kan ik gewoon weer lekker knallen. Had het vanochtend wel even moeilijk toen ik weg ging van huis. ‘Eet je vanavond met ons?’ vroeg Carlien. Helaas moet ik dineren met twee CEO’s. Op dit soort momenten zoom ik altijd even uit. ‘We zitten op het moment in een hele drukke fase’ zeg ik dan. ‘Over tien jaar verkopen Rob en ik het merk, dus dan hebben we meer tijd voor onze relatie. En voor nieuwe projecten. Ik heb al een paar leuke ideetjes, vertel je ze morgen wel!’ Dankbaar!
Ernst-Jan Pfauth