Een unicum! Het onderwerp van vandaag hoeft niet dood gewenst te worden, want dat wil hij zelf al. Het onderwerp is dus Dennis Schouten en ik kan aan zijn doodswens alleen maar toevoegen: en rap een beetje.
Hopelijk weet u niet wie Dennis Schouten is, of binnenkort geweest zal zijn – een futurum exactum in de vierde zin van een stuk, waar vindt u dat trouwens nog? Als u dat wel weet bent u ofwel jonger dan dertig ofwel ouder dan dertig en gescheiden (en die trut heeft zowel de kinderen als de hond gekregen). Mocht u buiten die categorieën vallen: Dennis Schouten is vooralsnog één van de twee hosts van Roddelpraat, een youtube-kanaal met meer volgers dan men zou verwachten als de andere host Jan Roos is. Elke week roddelen Jan en Dennis over wat er in de Privé heeft gestaan en wat Yvonne Coldeweijer van haar spionnen heeft geleerd. Nu is mijn gaydar niet eens zo heel nauwkeurig (die slaat bij een goedgevulde groente- en fruitafdeling al aan) maar zo’n achterklaptalkshow klinkt behoorlijk gay, jongens. Of als iets voor de vrouwtjes.
Maar op 14 februari (romantisch) gingen de mannen eens niet zitten roddelen. Met hun bierpullen gevuld met water en thee op tafel hadden ze het over Dennis zijn boek. Nee, dus niet zijn doodswens, de eerste minuten van de video gaan op aan het promoten van het boek. Daarna zet Dennis pas zijn serieuze gezicht op: het boek gaat namelijk over zijn suïcidale ideaties. En zijn jeugd en dergelijke, maar het is moeilijk om het ergens anders over te hebben als iemand pas achtentwintig is en eruitziet als een zestienjarige en ook praat als een zestienjarige. Jan Roos praat dan ook wel als een zestienjarige, maar die trekt zijn pafferige paddenkop af en toe in een gekke houding die op te vatten valt als een symptoom van het vroegtijdig verlaten van de geest uit het lichaam. Of een voortijdig stadium van korsakov. Niet de meest geschikte gesprekspartner voor het uit de doeken doen van je verlangen naar een strip slaappillen en een plastic zak. Al helemaal niet als die gesprekspartner je tijdens het gesprek over het boek en de zelfmoord ook nog eens geen moment in de ogen durft te kijken, maar liever in het luchtledige ademt met zijn bolle amfibieënbek.
Gelukkig heeft Dennis de video ook de dag van tevoren aangekondigd op zijn Instagram met een samenvatting van wat er in zijn boek staat. Vergeet u dus niet dat hij een boek te verkopen heeft? Hij valt met de deur in huis en schrijft: ‘Al jaren worstel ik met het leven. Op papier heb ik een ontzettend goed leven, maar in de praktijk voel ik mij zelden gelukkig.’ Op die tweede zin valt behoorlijk af te dingen als je leven ook dingen behelst als een wekelijkse podcast maken met Jan Roos naast je. Maar Dennis heeft al jaren van alles geprobeerd om te kunnen dealen met zijn negatieve gevoelens en gedachten: ‘Medicatie, psychologen en een verhuizing terug naar Enschede. Het heeft allemaal niet geholpen.’ Allicht dat het allemaal niet heeft geholpen, je bent terugverhuisd naar Enschede. Dan maakt het niet eens uit waar je vandaan kwam. Als ik zou moeten verhuizen naar Enschede zou ik de vuurwerkramp van 2000 een kinderpartijtje doen lijken.
En ik ben ook niet zo overtuigd van het ‘ik heb alles geprobeerd’. Dennis heeft de afgelopen jaren niet echt geprobeerd een andere carrière op te bouwen dan verslaggeven voor PowNed en het houden van een veredeld theekransje met je minst favoriete oom. Ga eens studeren, man. Zoek een andere baan. Ga desnoods een halfjaar op retraite op een of ander subtropisch eiland. Maar kom niet aanzetten met ‘ik heb alles geprobeerd’ als je ook elke week achter dezelfde tafel als Jan Roos schuift. Een junk met een naald in z’n arm kan zeggen dat hij alles heeft geprobeerd, maar dat gelooft ook niemand.
Om te onderstrepen dat deze mediastunt niet meer dan een mediastunt is en niet een oprechte roep om hulp, nog even de aandacht naar Dennis’ boek. Hij eindigt de eerdergenoemde instagrampost zo: ‘Deze conclusie en alles wat hiervoor in mijn leven is gebeurd heb ik door Andries Jelle de Jong laten opschrijven in een biografie. Deze is nu te koop en op 2 April is de boekpresentatie en een live RoddelPraat-show in Almere. Link in mijn profiel voor de uitzending van vandaag, de liveshow en het boek.’ Hij eindigt de instagrampost niet met een opmerking over suïcidaliteit of depressie of de problemen die aan een van beiden ten grondslag liggen. Hij eindigt met een paar agendapunten. Deze man heeft het veel te druk om zomaar uit het leven te stappen. Deze man heeft het specifiek te druk met het verkopen van zijn verhaal om zomaar uit het leven te stappen. Hoe verkoop je immers nog boeken als je geen verhaal meer kunt vertellen?
Maar het allermeest stoor ik mij aan zijn gedachten over zijn omgeving: ‘Wel voel ik mij verantwoordelijk om anderen niet zomaar alleen achter te laten. Ik ga nog enkele jaren mee om alles en iedereen dat me lief is goed achter te laten. Daarna neem ik de regie over mijn eigen leven.’ Ik kende zo iemand ook in mijn eerste verslavingskliniek. Die had zoveel gesnoven dat hij elke dag wakker werd en alles in het groen zag. Trok na een paar minuten weg, maar was wel vervelend. Hij had het ook voortdurend over zijn voornemen om de gasslang in de schuur een eeuwige pijpbeurt te geven, maar niet voordat hij zijn ouders financieel goed had achtergelaten. Probleem was dat daar ook nog een gigantische schuld door cocaïnegebruik tussen stond, maar soit. Details. Dood zou die gaan. Ik heb nooit meer iets van hem gehoord sindsdien, maar ik ga er vanuit dat zijn ouders de financiën gestolen konden worden zolang hun kind maar bleef leven. Waarmee ik maar probeer te zeggen: je kunt je omgeving niet netjes op je zelfdoding voorbereiden en alles ‘goed achterlaten’. Dat kan gewoon niet. Trek dan gewoon in één keer die trekker over. Gaat je boek ook goed van verkopen.
AP